Kiedy w trakcie II wojny światowej Józef Lipski w wieku 45 lat znalazł się na francuskim froncie w stopniu szeregowca, jego towarzysze broni nie chcieli uwierzyć, że przed nimi stoi człowiek, który jeszcze w niedawnej przeszłości bywał na europejskich salonach. Historia I. Lipskiego przypomina historie wielu prominentnych polityków okresu międzywojnia, którzy po wrześniowej klęsce 1939 roku zostali wykluczeni z działalności politycznej i znaleźli się na emigracji.

Wizyta J.Becka w Berlinie, lipiec 1935. Na zdjęciu: minister J.Beck, ambasador J.Lipski i ówczesny min. spraw zagranicznych Niemiec K. von Neurath - ze zbiorów Narodowego Archiwum Cyfrowego 

Lipski pochodził z arystokratycznej wielkopolskiej rodziny. Po odzyskaniu przez Polską niepodległości w 1918 roku, szybko odnalazł swoje miejsce w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, ze względu na arystokratyczne pochodzenie, znajomość języków i nietuzinkowe umiejętności negocjatorskie, błyskawicznie piął się po szczeblach dyplomatycznej kariery. W latach 20-tych był sekretarzem w placówkach w Paryżu, Londynie a ostatecznie w Berlinie. W 1933 roku, gdy Hitler został kanclerzem, a Józefa Lipskiego mianowano Ambasadorem RP w stolicy Niemiec, wielu postrzegało tę nominację jako udane posunięcie w drodze do unormowania stosunków polsko-niemieckich.